Een man en een vrouw reciteren het Angelus, een gebed dat de verschijning van de engel Gabriël aan Maria herdenkt. Ze zijn gestopt met het graven van aardappelen en al het gereedschap dat voor deze taak wordt gebruikt - de aardappelvork, de mand, de zakken en de kruiwagen - is om hen heen neergelegd. In 1865 zei Millet: "Het idee voor het Angelus kwam bij mij op omdat ik me herinnerde dat mijn grootmoeder als ze de kerkklok hoorde luiden terwijl we op het land werkten, ons altijd liet stoppen met werken om het Angelusgebed voor de armen op te zeggen". Het was dus een jeugdherinnering die achter het schilderij zat en niet het verlangen om een religieus gevoel te verheerlijken; bovendien was Millet geen kerkganger. Hij wilde de onveranderlijke ritmes van het boerenleven vangen in een eenvoudig tafereel. Hier heeft hij zich gericht op een korte pauze, een moment van rust. Alleen op de voorgrond in een enorme lege vlakte nemen de twee boeren, ondanks het kleine formaat van het doek, een enorme kwaliteit aan. Hun gezichten blijven in de schaduw, terwijl het licht hun gebaren en houding onderstreept. Het doek drukt een diep gevoel van meditatie uit en Millet gaat verder dan de anekdote tot het archetype.